فن فیکشن نویسی و ضعف در نوشتن رمان اورجینال

دوستی پرسیده اند:

«سلام! خسته نباشید میگم و واقعا خوشحالم که یه همچین وبلاگی رو پیدا کردم که بتونم سوالمو توش بپرسم!خب،من دارم دوتا داستان مینویسم که زمین تا اسمون موضوعشون فرق داره،البته داستان که نمیشه گفت!فن فیکشنه!و خب مشکل من اینجاست که نمیتونم به جز فن فیکشن چیز دیگه این بنویسم!! از لحاظ نوشتاری، میتونم روان و بدون از دست دادن کلت داستان،اون رو ادامه بدم و خب،یکی از داستانام توی بخش رومانتیک، نهم شده! اما خب همون طور که گفتم فقط فن فیک نوشتم و داستلنای عادی،هر چی شروع کردم به پنج صفحه نرسیده ولش کردم (درحالی که فن فیک رو الان تا صفحه ی 308ادامه دادم و هنوز ادامه داره!!)چی کار کنم؟ ؟»

فن فیکشن:

عموما به داستان هایی گفته می شود که بر اساس شخصیت های مشهور و محبوب از پیش خلق شده نوشته می شوند. این شخصیت ها می توانند از رمان های چاپ شده یا سریال ها و انیمه ها انتخاب شوند. شخصیتی مثل هری پاتر یا شرلوک هلمز و یا کارکترهای سریال های تلویزیونی کره ای و یا انیمه های مشهور ژاپنی. یا حتی داستان هایی برای آدم های واقعی معروف, همچون خوانندگان موسیقی پاپ و یا ...

 

فن فیکشن نویسی:

در این نوع از داستان ها نویسنده بسیاری از مصالح کار خود را ز پیش به صورت آماده دارد. نویسنده یا نویسندگانی دیگر شخصیت مورد نظر را از قبل خلق کرده و با بسیاری از ویژگی های شان پرداخته اند. ویژگی های ظاهری و باطنی آنها برای علاقمندان و طرفدارانشان روشن هست. اینکه چه نوع ظاهری دارند, چه می پوشند, چه غذایی را دوست دارند, در تنهایی شان به چه کاری می پردازند, در گذشته برای شان چه اتفاقی افتاده, چه طور حرف می زنند و تیکه کلامشان چیست و در موقعیت های مشخص چه نوع واکنشی از خودشان نشان می دهند.  همچنین تم اصلی داستان ها و فضای جهان داستان شان هم مشخص هست. فن فیکشن نویس می داند که مثلا تم اصلی داستان های فلان کارکتر عاشقانه هست و در جهانی فانتزی و با لحنی کمدی اتفاق می افتد. بنابراین بخش عمده ای از مصالح کار از پیش مشخص هست. فقط کافی هست که یک نفر با آنها آشنایی داشته باشد که طبیعتا وقتی کسی طرفدار پر و پا قرص یک شخصیت و یک کتاب باشد تمامی اینها را جز به جز می شناسد.

کاری که فن فیکشن نویس انجام می دهد طراحی داستان هایی با المان های مشابه داستان های پیشین هست و صرفا زنجیره ای از ماجراها را در پیش پای شخصیت از قبل آماده شده قرار می دهد. می توان با تغییر این ماجراها, تغییر شخصیت های ثانویه و پیرامونی, تغییر مکان و زمان و تغییر اهداف شخصیت داستان داستان های جدیدی را با سرعت قابل توجهی خلق کرد. طبیعتا نوشتن این نوع از داستان ها هم حدی از خلاقیت داستان نویسی را می طلبد و بدون داشتن ذهنی داستان پرداز که قوه تخیلش به خوبی کار بکند نمی توان داستان هایی جدید خلق کرد.

مصائب نوشتن رمان و داستان اورجینال برای یک فن فیکشن نویس

اگر بخواهیم فرض بکنیم که از صد طبقه ی خلق ساختمان یک اثر داستانی  یک فن فیکشن نویس از طبقه ی 50 آن شروع می کند به ساختن, نویسنده یک اثر اورجینال معمولا اثرش را از طبقه ی منفی سی (-30) یا منفی چهل (-40) شروع می کند. یعنی حتی باید درباره ی چیزهایی فکر بکند و خلاقیت به خرج بدهد که شاید هیچ وقت به صورت مستقیم در اثرش هم دیده نشود. نویسنده اثر اورجینال باید چیزهایی را درباره شخصیت اش بداند که شاید هیچ وقت موقعیتش پیش نیاید که از آنها در اثرش بنویسد. بنابراین وقتی یک فن فیکشن نویس که ذهنش به نوع خاصی از داستان پردازی عادت کرده بخواهد به سمت خلق یک اثر اورجینال برود می بیند که دست و بالش خالی هست.

در نوشتن فن فیکشن ما یک شخصیت بسیار جذاب داریم که شیفته اش هستیم. بنابراین همین شخصیت جذاب کافی هست که داستان را با انرژی و هیجان بالایی شروع کنیم و پیش ببریم. اما در نوشتن یک داستان اورجینال ما مجبوریم اول یک شخصیت را از صفر خلق بکنیم, بعد به ظرافتش هایش  بپردازیم و چیزهایی را در وجود او کشف بکنیم که ما را به شوق و ذوق بیاورد طوری که ما برای نوشتن از او بی صبر و قرار بشویم. برای همین برای یک فن فیکشن نویس نوشتن یک داستان از صفر می تواند بسیار ملال آور بشود.

اما چاره چیست؟ چاره در تغییر یک عادت ذهنی هست و زمان و تمرین بسیاری می طلبد. و البته خلاقیتی بسیار بیشتر از یک فن فیکشن نویس بودن. اصولا خلق هر اثر هنری تازه ای خلاقیت و انرژی بسیاری می خواهد. برای همین اگر نویسنده ای بخواهد از نوشتن فن فیکشن به نوشتن داستان اورجینال تغییر وضعیت بدهد باید نقطه ی شروع نوشتن داستان را از خلق ماجراها به خلق شخصیت پایین بیاورد و در ابتدا شخصیتی جذاب و گیرا خلق کند و بعد جهانی را بیافریند که این شخصیت در آن درگیر حادثه ماجرا و هدف شود و به پیش برود.