تقلید در رمان نویسی

معمولا داستان های اول هر نویسنده ای (مخصوصا نویسندگانی که در سنین پایین دست به قلم شده اند)  شبیه داستان ها و رمان هایی هست که تا پیش از آن خوانده اند. رمان هایی که پرفروش و پرطرفدار بوده اند بیشترین تاثیر را دارند. مثل تاثیر هری پاتر که برای سال های سال مرجع علاقمندان به رمان های فانتزی بود و بسیاری از علاقمندان از روی سری هری پاتر مشق می کردند. یا در زمینه ی رمان های عاشقانه بسیاری راه فهیمه رحیمی، ر.اعتمادی، م.مودب پور یا دانیل استیل و فیلدینگ را می رفتند. 

 

این تاثیر پذیری راه را به ورود عناصری از اثر اصلی به چیزی که ما می نویسیم باز می کند. مثل چوب جادویی هری پاتر.

اما این تاثیر پذیری تا چه اندازه ای پسندیده است و برای اینکه به وادی تقلید صرف نیافتیم باید چه کار کنیم:

داستان هر چقدر عناصر تازه تر، بکرتر و خلاقانه تر داشته باشد به همان میزان جذابتر خواهد بود و خواننده خودش را در جهان تازه ای احساس خواهد کرد. اما به صرف وجود یک چوب دستی نمی شود نتیجه گرفت که داستان کپی کار دیگری هست. کما اینکه چوب دست در بسیاری از داستان های دیگر حتی قبل از هری پاتر، مثل داستان های والت دیزنی هم به کار گرفته شده. 

مهم طرح رمان و شخصیت ها هستند.  شما به راحتی می توانی چوب دستی را برداری و یک چیز دیگر جایش بگذاری که شخصیت جادویش را اجرا کند. مثلا یک فلوت سحرآمیز بنوازد یا یک پودر جادویی توی هوا بپاشد و یا اینکه یک شاخه گل پرت کند :) یا از توی نگین انگشتری اش نوری بپاشد و یا ...

می بینید که می شود هزارتا چیز جایگزین کرد. مهم خط طرحی بدیع با شخصیت هایی جذاب و تازه هست.

ما باید داستان خود را تعریف کنیم.

در سال های ابتدایی نویسندگی می شود به راحتی از روی آثار بزرگ مشق کرد. اما هر چه سریعتر باید راه خودمان را بیابیم و از تاثیر نویسندگان دیگر بیرون بیاییم. حتی اگر عنصری کوچک را از کار نویسنده ای دیگر گرفته ایم باید آن را متناسب با اثر خود تغییر بدهیم.

نیابد اولین چیزی که به ذهنمان می رسد را روی کاغذ بیاوریم. باید خلاقانه بیاندیشیم و راه های مختلفی را تصور کنیم.